28 december 2007

Nieuw gezelschapsspel: zoek de krenten. Smakeloze hap.

Als de plaatselijke sjoelclub nieuwe schijven nodig heeft, kunnen ze hier terecht. Want qua vorm heeft dit niets met oliebollen te maken.
Alsof je een puist uitdrukt, de olie spuit er uit.

Bij aankoop van tien oliebollen een fiets cadeau. Dan kunt u daarmee van krent naar krent peddelen.

Ik mis de uitjes, want deze lijkt nog het meest op haring.

Vandaag verscheen de uitslag van de AD Nationale Oliebollentest in het Algemeen Dagblad. Ik heb er onder het genot van een oliebol smakelijk om gelachen.

26 december 2007

Eend op Vlaamse wijze, gelatine van eend, eendenmousse of gerookte eendenborst: eend stond weer op vele kerstmenu’s. Natuurlijk laait elk jaar de discussie over wild op. Hoe wild is een eend? Kan ik met een gerust hart mijn tanden zetten in een stuk eendenborstfilet? Leven er miljoenen eenden in schuren zonder zwemwater voor ons kerstmenu? Hoeveel eenden zijn er dit jaar afgemaakt? Het afmaken van eenden is eigenlijk alleen leuk als je dat thuis doet: met ‘The Little Duck Shoot’. Een kermisattractie om thuis mee te spelen. Met het bijgeleverde pistool schiet je op de bewegende plastic eendjes. Hoe meer er plat gaan, hoe beter. Je schiet weliswaar op eendjes, maar in de volgende ronde komen ze weer vrolijk snaterend voorbij draaien.

21 december 2007

Een laagje bevroren dauw bedekt de takken van de bomen. Ze zien er adembenemend mooi uit. Het is goed om daar tijdens een wandeling oog voor te hebben. Droog en koud. Je hoort mij niet klagen. In Vlaardingen ligt vier centimeter sneeuw. In Spijkenisse, hemelsbreed acht kilometer verder, is daarentegen geen vlok gevallen. De straten zijn schoon en er hoeft niet gepekeld te worden. Gelukkig maar. Ik houd niet van sneeuw. De enige sneeuw in mijn buurt is een minuscule sneeuwbal van steen: vader- en moederbeer worden bekogeld door peuterbeer. Van zo’n tafereeltje van Boyds Bear kan ik enorm genieten. Daar kan geen witte Kerst tegenop.

15 december 2007

Bijna dagelijks word ik geconfronteerd met jonge mannen die afgezakte spijkerbroeken dragen waarboven een deel van hun boxershort uitsteekt. In felgekleurde, geborduurde letters staan de woorden Björn Borg, Dolce & Gabbana of Diesel op de brede boorden van die boxershorts. Net las ik in het Algemeen Dagblad het volgende bericht.”De ondermodebranche heeft de man ontdekt. Nadat hij zich decennialang in een witte slip en hemd hees, is er nu keus uit veel meer kleuren en ontwerpen. De saaie ouderwetse slip verliest terrein aan kleurrijke, soms uitbundig gedessineerde boxers.”  Zie je bij vrouwen boven hun decolleté de specifieke ‘bandjes boven de cups’ van Marlies Dekkers uitkomen, de mannen kunnen er ook wat van. Hoe meer er van de boxershort boven de afzakspijkerbroek uitsteekt, hoe hipper de man is. Van ondermode is allang geen sprake meer!

9 december 2007

Vrouwen en boeken: ze zijn onlosmakelijk met elkaar verbonden. Dit bleek maar weer eens tijdens een lezing door Susan Smit in De blauwe brug in Schiedam. Het publiek bestond voor het grootste gedeelte uit vrouwen. Bij elke lezing van een auteur die ik bezoek, zit de zaal vol met vrouwen. Mijn man, die gezellig met mij meeging, is de uitzondering die de regel bevestigt.

28 november 2007

Bij Albert Heijn mogen kinderen tot en met acht jaar hun schoen zetten. Thuis is gelukkig geen leeftijdsgrens. Of je nou bijna elf maanden bent of al 38 of 43 jaar, de Sint heeft in elke schoen een verrassing gestopt. Voor mij is Sinterklaas geen kinderfeest, maar een feest voor iedereen.

25 november 2007

Rond 16.45 uur verlieten wij winkelcentrum Zuidplein. Onze magen knorden. Thuis wachtte rundergehakt, champignons, drie paprika’s, een blik tomatenblokjes en spaghetti. Lekker. Hans snijdt meestal de paprika’s, ik rul het gehakt en roerbak de groente. Toen we echter langs de McDrive in Charlois reden, keken we elkaar aan. Eensgezind knikten we. Ik vind de McDrive fascinerend. Typisch Amerikaans. Snel en praktisch. Je plaatst je bestelling, rekent drie meter verder af, neemt nog eens drie meter verder het eten in ontvangst en eet op een parkeerplaats in de auto met smaak het junkfood op. Toen ik mijn handen om een broodje FiletoFish zette, moest ik denken aan mijn eerste bezoek aan McDonald’s, jaren geleden. We waren met het hele gezin in Den Haag. Mijn moeder had een bon uit de ANWB-gids om bij de McDonald’s met korting BigMacs te kopen. Zij stond in de rij. Mijn vader, broers en ik zochten een plaatsje in de zaak. Toen zij met een vol dienblad bij ons tafeltje kwam, zei ze: ‘Pakken jullie het bestek?’ Wij moesten daar enorm om lachen. Het concern maakte destijds reclame voor eten zonder bestek. Handen om de BicMac en happen maar!

Morgen eten wij de spaghetti. Met bestek!

18 november 2007

Met mijn moeder ben ik naar de Margriet Winterfair in Utrecht. Om acht uur ’s morgens trotseerde ik de kou op weg naar het metrostation. Verkleumd stond ik te wachten op de metro. Geen nood. In de metro zou ik wel op temperatuur komen. Niets van dat alles. De ruiten van de metro hadden ijsbloemen en de stoelen voelden aan als bevroren ijsbankjes. De verwarming stond uit. Een rit van een half uur lijkt al snel een uur te duren. Gelukkig was het in de trein iets warmer, maar in de Jaarbeurs zelf was de temperatuur ook niet al te hoog. Er moest bewogen worden! Met steeds voller wordende tassen struinden we langs de stands. Met Hollandse gretigheid vielen we aan op de gratis hapjes. Proef Cruesli! Probeer Maltesers! Test Lu Time Out koekjes met chocolade! Met belangstelling luisterden we naar Anneliese Bergman, Marjan Berk en Laura Fygi. Uit nieuwsgierigheid keken we naar een modeshow. Ik genoot van het optreden van Bastiaan Ragas. Erg mooi vond ik het nummer De helft van mij over de gevoelens van een gescheiden vader. Hartverwarmend. Was ik bij aanvang van het miniconcert nog wat koud, na het concert was daar geen sprake meer van. Na afloop kocht ik de cd Zin. Een half uur Bastiaan Ragas: daar konden alle verzamelde monsters, proefzakjes, probeerverpakkingen, folders, tasjes en andere scores niet tegenop. Zelfs geen hete kop thee!

12 november 2007

Ik was vandaag te gast bij de lancering van het tijdschrift HELEEN. In dit tijdschrift is in de rubriek PROUD 2B STOUT een kort verhaal van mij opgenomen. De lancering ging op Heleense wijze: in een limousine kwam ze aan, Daphne Deckers hield een speech en onthulde de cover van het blad. Daarna had Heleen het erg druk met het te woord staan van de vele journalisten. Er waren veel gasten, journalisten, fotografen, maagden en powervrouwen. Hoewel ik mezelf niet als powervrouw zou willen omschrijven, voelde ik me toch trots toen ik tussen schrijfster en recencente Susan Smit en schrijver Adriaan Jaeggi een drankje nuttigde. Proud to write.

25 oktober 2007

Vanochtend heb ik in het Kröller-Müller Museum onder andere De aardappeleters van Van Gogh mogen bewonderen. Toen ik ’s avonds dineerde, koos ik als hoofdgerecht roodbaarsfilet met gekruide aardappelpuree. Het is waar: kunst beïnvloedt je leven!

24 oktober 2007

Vandaag vertrokken we richting Heelsum voor een driedaagse vakantie. Op de heenreis dronken we iets in Ede, waarna we een stevige boswandeling maakten. Helaas zagen we geen herten in het bos, maar we ontdekten wel een hertenspoor.

19 oktober 2007

Jan Wolkers is vandaag overleden. Een jaar of vijf, zes geleden gaf de schrijver een lezing in De Stoep in Spijkenisse. Hij las voor uit eigen werk. Ik herinner me nog dat hij gekleed ging in een oude broek met daarover een roze trainingsjas. De man zag er toen al oud uit. Zijn stem was echter nog zeer vitaal en krachtig. Ik genoot destijds van de lezing. Net haalde ik het gesigneerde Serpentina’s petticoat uit de kast. Op de titelpagina staat de naam van de auteur groot geschreven. Groots was hij. Dit weekend moet ik maar weer eens iets van hem herlezen.

14 oktober 2007 

We hebben lekker gewandeld in de bossen bij Zeist in de hoop veel paddenstoelen te zien. Inderdaad zagen we veel soorten: Eekhoorntjesbrood, de Aardappelboleet, de Parasolzwam, het Rodekoolzwammetje en de Honingzwam, die volgens mijn man een gevaarlijke parasiet voor de bomen is. Stuk voor stuk waren het prachtexemplaren. Voor mij bestaat er echter maar één echte paddenstoel: de rode met witte stippen! Gelukkig kwamen we de Vliegenzwam ook tegen.

6 oktober 2007

Ik was aanwezig bij de boekpresentatie van Tinseltown, de tweede roman van Judith Visser. De presentatie vond plaats in de Centrale Bibliotheek in Rotterdam. Eerst was er een muzikaal optreden van Charlie Dée en daarna droeg Diana Ozon enkele gedichten voor. Vervolgens werd Judith geïnterviewd over haar roman. Daarna werd het eerste exemplaar overhandigd aan … ja… dat is nog maar de vraag. Wij volgden Judith en haar uitgever naar het dakterras alwaar het boek, goed in plastic verpakt, aan ballonnen de lucht ingestuurd werd. De vinder van het boek krijgt, zo staat in de bijgesloten brief,een persoonlijke lezing van Judith Visser op of bij de vindplaats. Het weer was prima: zonnig en geen wolkje aan de lucht, maar wel een boek in de lucht! Een leuke actie!

19 september 2007

Vandaag is een bijzondere dag. Hans en ik zijn vijf jaar getrouwd. Officieel heet dit een houten huwelijk. Hoewel die term niet erg feestelijk klinkt, vonden wij het wel een feestelijke dag. Als het aan de Duitse politica Gabriele Pauli ligt, hebben we nog maar twee jaar te gaan. Op de site van Dagblad De Pers las ik zojuist het volgende opmerkelijke bericht. ‘Huwelijken moeten na zeven jaar automatisch worden ontbonden. Dat opmerkelijke voorstel heeft de Duitse politica Gabriele Pauli, kandidate voor het leiderschap van de Beierse partij CSU, woensdag gedaan. Pauli wil dat echtgenoot en echtgenote alleen voor de wet getrouwd blijven als ze na zeven jaar opnieuw officieel ja tegen elkaar zeggen. Ze zei de details van het voorstel nog niet te hebben uitgewerkt.’

17 september 2007

Gisteravond stond mijn column 'Verrassing' al op de site van De Pers. Vanmorgen zag ik het stuk op pagina 20 in de krant als PDF-bestand op de site staan. De lay-out van de siteversie vind ik minder mooi, maar daar staat weer tegenover dat er een plaatje bij staat! Nu moet ik nog wachten op de krantenversie. In mijn woonplaats is De Pers niet verkrijgbaar, maar in die van mijn ouders wel. Mijn moeder gaat vanmorgen enkele exemplaren halen. Digitale kranten zijn ideaal, maar er gaat toch niets boven een echte krant! Zeker als jouw column er in staat!

14 september 2007

A.s. maandag, 17 september, wordt er een column van mij in Dagblad De Pers gepubliceerd. De column heet 'Verrassing'.

26 augustus 2007

Er zit een blaar op mijn voet en ik ben vijf centimeter korter geworden: ik heb heel wat afgelopen op de Amsterdamsche Boekenmarkt. In de theaterzaal van de Nieuwe Bibliotheek waren interessante bijeenkomsten. Ik heb er twee bijgewoond. Om 14.30 uur werd René Appel geïnterviewd. Hij sprak zeer geestig over zijn nieuwe boek Schone handen. Om 15.00 uur blikte Marten van der Veen vooruit op het uitkomen van zijn eco-thriller Dagvals tijding over de meteoroloog Berend Dagval. Of het nou komt door de voornaam van de hoofdpersoon of door de proloog die de auteur voorlas, ik kijk nu al uit naar het verschijnen van het boek. Eind september ligt het in de winkel.

24 augustus 2007

Met de opening van de Uitmarkt is het culturele seizoen weer losgebarsten. Zelf ga ik a.s. zondag naar Amsterdam. Wat ga ik doen? Lekker rondlopen op de Amsterdamsche Boekenmarkt. Neuzen bij de diverse kramen van de uitgeverijen. Boeken laten signeren. Boeken kopen. Auteurs ontmoeten. Lezingen bijwonen in de Literaire Salon. Op Internet kun je al een voorproefje nemen. De kinderboekenmarkt staat dit jaar op het plein voor de Centrale Bibliotheek. Ik neem daar zeker een kijkje. Ik lees graag jeugdboeken. Berend is ook gek op boeken. Zijn box ligt er vol mee. Badboekjes, knisperboekjes, uitvouwboekjes, kartonnen boekjes… je kunt niet jong genoeg zijn om te genieten van boeken!

23 augustus 2007

Momenteel speelt mijn man Runescape, een spel dat je gratis op Internet kunt spelen. Hij loopt rond over het scherm, zijn wereld. In die wereld lopen draken. Zij laten voorwerpen vallen die hij verzamelt. Dat verzamelen doet hij door op het voorwerp te klikken en het dan over te hevelen naar zijn rugzak. Ik verbaasde me er over dat die draken zomaar van alles laten vallen, maar dat is niet zo: je moet ze eerst neerslaan. Mijn man noemt dat ‘killen’. Zijn rugzak zit vol met acht haaien, twee bijlen, vijfduizend coins, vier soorten runes en twee vergiftigde darts.

    Sinds gisteren is hij druk bezig in de farmerwereld. Hij loopt met een hark over het gras. Ik dacht aanvankelijk dat hij daarmee mannetjes te lijf moest gaan, maar die hark gebruikt hij om perkjes schoon te maken. Hij haalt onkruid weg, maait het gras en geeft het water. Allemaal door te klikken en zonder zich vuil te maken. Waarom? Als het perkje onkruidvrij is, dan kan hij er potatoseeds zaaien.

    Het komt nogal kinderachtig op mij over, maar volgens mijn man is het juist een heel leerzaam spel. Soms moet hij bijvoorbeeld staal maken en dat doet hij door erts en koolstof te hakken en te smelten. Zo leert hij wat de samenstelling van staal is.

    Urenlang zit hij achter het scherm en klikt voortdurend met de muis. Af en toe mompelt hij iets over geslaagde kills, moeilijke quests en onmogelijke skills. Als we onverwachts wegmoeten, kan hij de computer niet afsluiten, want ‘hij moet nog dragonbones verzamelen.’

    Mijn man gaat helemaal op in de wereld die Runescape heet en ik laat hem maar begaan. In het echte leven heeft hij last van hooikoorts. In zijn digitale wereld maait hij er op los. In de supermarkt let hij nooit op aanbiedingen. Met zijn digitale vrienden onderhandelt hij over de prijzen van stukken drakenhuid en is hij enthousiast als hij een goede deal gesloten heeft. Jagen en handelen. Het is een mannenwereld, die ik nooit zal doorgronden. Bestaat er geen quest om dat te leren?

18 augustus 2007

Vandaag heb ik mijn verjaardag al gevierd. Ik ben heel erg verwend: bloemen, laarsjes, cadeaubonnen, boeken, nagellak, douche- en badschuim en een mooie ketting met fotomedaillon. Vanaf nu draag ik mijn mannen altijd bij me. Misschien ken je het programma ‘Pimp my ride’ wel. In dat programma worden oude auto’s gepimpt: opgeknapt. Van Berend kreeg ik onder het motto ‘Pimp je laptop’ een mooie foto die ik op de laptop kon plakken. Reken maar dat ik nu helemaal niet meer achter het beeldscherm vandaan kom en nog betere, mooiere en leukere stukken zal schrijven!

13 augustus 2007

Geshopt in Rotterdam. Correctie: geshopt in de winkel van Marlies Dekkers. De zaak zag er stijlvol uit. Een aardige medewerkster met kennis van zaken kwam steeds mooie combinaties aanreiken, gaf deskundig advies en droeg uiteraard ook de lingerie van Marlies Dekkers. In de ruime paskamer hing een zijden peignoir en omslagdoek. Het licht was sfeervol. De aankopen werden met zorg ingepakt in mooie tasjes. Zo stel ik me een boekhandel ook voor: lekkere fauteuils, leeslampjes, belezen personeel, tips op maat en de mogelijkheid om al in de boeken te beginnen. Wedden dat er dan meer mensen gaan lezen?

10 augustus 2007

Vandaag ben ik teruggekomen van een 12-daagse vakantie naar De Eemhof in Zeewolde. Ik heb onder andere ‘Het laatste offer’ van Simone van der Vlugt gelezen: een zeer interessant boek over de zoektocht naar de Ark des Verbonds. Ik vond het meest interessante deel de theorie dat onze beschaving veel ouder is dan wij aannemen. Wij denken allemaal dat elektriciteit pas recentelijk is uitgevonden. Er bestaan echter theorieën dat men al heel lang bekend is met deze uitvinding. Kortom, een leerzaam boek dat ook nog eens spannend geschreven is.

28 juli 2007

Morgen wordt Harry Mulisch tachtig jaar. Op de website van boekhandel Scheltema in Amsterdam las ik dat trouwe lezers de gelegenheid zouden krijgen om de auteur te feliciteren met zijn verjaardag. Deze kans wilde ik natuurlijk niet voorbij laten gaan. Van 15.00 uur tot 16.00 uur kon je een gedicht voordragen, hem de hand drukken of een cadeautje geven. Dit lijkt leuk, maar wat zeg je? Wat geef je. Een cadeautje? Maar wat? Bloemen? Zeep? Chocola? Een boek? Ineens wist ik het. Een auteur houdt van woorden. Ik geef een felicitatiekaart met woorden. Broer Steven gaf mij een goede hint. Na wikken en wegen is dit de tekst geworden:

Geachte heer Mulisch,

Aanvankelijk wilden wij u pas de hand drukken op uw honderdste verjaardag. De vraag is alleen: zijn wij net zo onsterfelijk als u? Daarom feliciteren wij u nu al. Van harte!

Met vriendelijke groet,

Marlies Verhelst

Zou het alleen om feliciteren gaan of kon ik ook een boek laten signeren? Uit mijn boekenkast haalde ik mijn exemplaar van De aanslag. Ik had dit boek gekocht in 1986. Met klasgenoot Henriëtte was ik naar de verfilming van het boek geweest. Na het zien van de film wist ik het zeker: dit boek wilde ik niet alleen lezen, maar ook hebben. Mijn moeder hield het kopen van boeken niet tegen, maar zij stimuleerde het ook niet. ‘Een boek kopen? Ach, je leest het waarschijnlijk maar één keer. Dan kun je het net zo goed uit de bibliotheek lenen.’ Dat ik nu een boek kocht, was dus iets unieks. Ik koos destijds voor de gebonden uitgave met mooie, gladde pagina’s. Hoe vaak had ik niet mijn vingers over de bladzijden laten glijden? Dit boek was echt helemaal van mij.

Om half drie was ik in de boekhandel aanwezig. Ik was de eerste. Om tien voor drie kwam Harry Mulisch. Hij nam mijn kaart in ontvangst en ging met mij op de foto. Daarna signeerde hij mijn boek. Ook al beweert hij onsterfelijk te zijn, toch zal hij verheugd zijn de leeftijd van tachtig daadwerkelijk te bereiken. Misschien was ik nog het meest verheugd. Een gesigneerd exemplaar van De aanslag! Ik huppelde de winkel uit. Geluk zit in een klein boekje!

20 juli 2007

Twee jaar geleden kreeg ik van mijn man voor mijn verjaardag een beautydagje aangeboden in de Thermen. Ik kreeg onder andere een cacaopakking. Ik ben gek op chocolade en ik verheugde me dan ook enorm op deze behandeling. Volgens de brochure beloofde deze pakking versteviging, vitalisering en verblijding.

Om twaalf uur meldde ik mij bij de schoonheidssalon. Ik mocht mijn badjas ophangen en daarna plaatsnemen op een soort brancard. Een jongeman die zich voorstelde als ‘Louis’ kwam met een kom en een spatel bij me en begon mij met een warme stroopachtige substantie in te smeren. Ik voelde mij een boterham die belegd werd met een laag taaie chocopasta. Toen Louis uitgesmeerd was, verpakte hij mij in folie als een lunchpakketje.

‘Zo, dat zit er op.’

Ik knikte.

‘Zee of bos?’

‘Wat bedoelt u?’

‘Wilt u zee- of bosgeluiden?’

Ik had geen idee.

‘Kiest u maar iets passends.’

‘Dan zet ik zeegeluiden op. Die zijn heel rustgevend. Tot zo. Geniet maar volop.’

Toen liep hij weg. Een klein minuutje later hoorde ik wat geruis. Kon hij de juiste CD niet vinden? Maar het geruis bleef. Eindelijk drong het tot me door: dit was de wind. Aan de kust waait het vaak. Af en toe hoorde ik een piep. Ik begreep dat er ook zeemeeuwen aanwezig waren. Onder de folielaag begon de cacao te broeien, maar desondanks kreeg ik het koud. De zeebries nam toe en ik lag slechts op een brancard met een dun laagje folie. Op het strand had ik al lang een warme handdoek omgeslagen! Ik keek angstvallig naar de deur. Waar bleef Louis? Waarom lag ik hier alleen? Mijn enige gezelschap bestond uit een zwerm niet-bestaande zeemeeuwen. De wind nam toe. Ik ging nooit alleen naar het strand en nu lag ik hier eenzaam en verlaten te wachten op een beetje zonneschijn. Ik richtte me op, maar de folie zat zo strak dat ik onmogelijk van de brancard af kon komen. Ik wilde weg. Ik riep.

‘Louis!’

Al snel ging de deur open. Louis in de rol van strandwacht bracht redding!

‘U had geroepen?’

Ik knikte en vroeg of hij me wilde bevrijden uit mijn cacaopakking.

   Afgelopen week heb ik in het ziekenhuis doorgebracht. Mijn zoontje van zes maanden moest vanwege ernstige eczeem een teerbehandeling krijgen. Een week lang werd hij twee keer per dag ingesmeerd met houtteer in zinkoxidezalf. Daarna kreeg hij een pakje aan van zijde met voetjes en wantjes. Door de houtteer zou zijn huidje goed tot rust komen.

‘Eén van de ouders mag ’s nachts op het kamertje blijven slapen. Wilt u van die mogelijkheid gebruik maken?’

Uit ervaring wist ik hoe het is om alleen opgesloten te worden met een laag drab over je heen, dus ik maakte dankbaar gebruik van de mogelijkheid. Berend was zoals altijd heel goedlachs en leek haast wel te genieten van het insmeren. Na een week mocht hij met een gladde gave huid naar huis. De houtteer had geholpen. Daarnaast was hij dag en nacht omringd door vertrouwde gezichten. Je kunt je immers pas echt ontspannen als je weet dat er iemand in de buurt is. Die gedachte moet vast een rol gespeeld hebben in het genezingsproces.

Als hij volwassen is en ooit in een sauna komt, dan hoop ik dat hij zich niet één of andere pakking laat aansmeren. Ik zal hem daar op tijd over voorlichten.

10 juli 2007

Vandaag is mijn column 'Stinkbus’ gepubliceerd op de KRO-EXTRA site. Een leuke opsteker voor iemand die helemaal niet van kamperen houdt. Ik denk nog wel eens terug aan de jongen over wie ik schrijf. Ik dook destijds namelijk in de bus van Frans om een droog plekje te hebben, maar die jongen trotseerde regen en wind. Eigenlijk was hij een kampeerder in hart en nieren!

29 juni 2007

Veldwerk gedaan voor mijn boek. Er kwam een hoop aan te pas: onder andere aarde, houtsnippers, vuilniszakken en veel tape. Meer kan ik er echt niet over melden!

21 juni 2007

Momenteel werk ik volop aan een roman.

18 juni 2007

Het verhaal 'Bekeken en bezweken', de column 'Weekend' en het interview in LééRKRACHT staan inmiddels op de site.

19 maart 2007

Zat u ook in de trein de zondag van de boekenweek? Op vertoon van het boekenweekgeschenk De brug van Geert Mak mocht je die dag gratis reizen. Ik had speciaal met lezen gewacht tot deze dag. Het leek mij leuk om samen met medereizigers van het boek te genieten. Wat een gevoel van saamhorigheid moest dat geven: je zat al in de trein en dan las je ook nog allemaal hetzelfde boek. Zoiets schept een band. Het zou vast boeiende gesprekken over de gelezen stof opleveren.

   De praktijk bleek anders. Het was propvol in de trein. Met moeite kon ik een plekje bemachtigen. Toen ik me geïnstalleerd had, pakte ik het boekenweekgeschenk en begon te lezen. Ik had geen bestemming. Het lezend reizen was doel op zich.

Benieuwd naar het leesgedrag van mijn medepassagiers keek ik om mij heen. Zouden zij al verder zijn dan ik? Wat bleek? Ik was de enige die las!

   Giechelende vriendinnen zaten met blikjes cola en zakken chips. Kakelende dames lazen de laatste roddels in non-literaire bladen. Families waren in groten getale aanwezig om naar Madame Tussauds af te reizen. Krenterige types hadden een omabezoek een week uitgesteld vanwege het gratis vervoer en hoogbejaarden genoten van een extra dag gratis reizen.

   Niets literaire saamhorigheid. Ik las de achterkant van het boek van Geert Mak. Dit is het verhaal over een stad en een brug. Over het lotenmeisje, de sigarettenjongens en de beste zakkenrollers van Europa. Over de parapluhandelaar die Engeland een proces wil aandoen. Over familie en godsdienst. Over eer als je zo arm bent als een kerkrat. Over gezond verstand en de verleidingen van fundamentalisme en geweld. Over leven met de moed der wanhoop.

   Gratis reizen op vertoon van het boekenweekgeschenk. Een mooie gedachte, maar het sloeg helaas geen literaire brug tussen de reizigers. Het was reizen met de moed der wanhoop…

2 februari 2007

Ik heb niets tegen naakt. Ik douche naakt. Ik lig naakt op een naaktstrand en ook in de sauna recreëer ik naakt. Je kunt je onder de douche beter schoonmaken, je hebt op het strand geen last van een koud kruis door een langzaam opdrogend bikinibroekje en in de sauna vertoont je badjas geen natte plekken. Kortom, naakt is praktisch en prettig.

   In een sportschool in Heteren, een plaatsje in de Betuwe, kun je naakt fitnessen. Ik probeer mezelf naakt voor te stellen op een loopband. Die paar keer in mijn leven dat ik met een sponsorloop meedeed, verstopte ik mijn borsten in een goed ondersteunende, stevige bh. Ik moest er niet aan denken dat bij elke looppas mijn borsten ongewild alle kanten op zouden huppen. Hoe gaan de vrouwelijke loopbandnudisten hiermee om? En de mannen?!? Ik krijg visioenen van bezwete mannenlichamen, die zich hijgend en puffend op loopbanden inspannen en steeds maar weer zie ik op- en neergaande penissen, meejoggend in het ritme dat de loopband aangeeft. Naakt sporten lijkt me niet comfortabel. Niet voor mannen en niet voor vrouwen. Ik zie er hooguit iets in voor de “erwten op een plankje” en de klein - zo niet zeer klein - geschapen mannen onder de nudisten.

   Dat nudisten het zwabberen der borsten en penissen verdragen, is natuurlijk eigen keus. Een heel ander verhaal is de hygiëne. Onder de douche sta ik alleen. Bovendien sta ik in stromend water. Op het strand lig ik op mijn eigen handdoekje. In de Thermen is zoveel water dat mogelijk vuil continu wegspoelt. Maar hoe zit het in de sportschool? Hoeveel blote billen zitten er op de fietszadels? Is elke nudist fris tussen de dijen? Is Edet Vochtig verplicht gesteld? Hoe zit het met ongewenst urineverlies? Witte vloed? Onverwachte menstruatiestromen? Natte winden? De sportschooleigenaar heeft hier ook over nagedacht. De eigenaar gaat nog strenger letten op hygiëne. Bovendien worden de toestellen dagelijks ontsmet en gaat men hoesjes gebruiken voor de zadels.

   Dat laatste is wel heel bizar: de sporters willen geen kleren aan. In plaats daarvan kleedt men de apparáten aan met zadeldekjes. Dat levert weer een heleboel extra wasgoed op. Of verhuist het zadeldekje met de sporter mee van ligfiets naar roeiapparaat? Fitness voor de dekjes?

   Fitness zonder kleren: ik zie er niets in. Dat is de naakte waarheid!