Op de tast loopt Pelle door het smalle gangetje naar de kleine keuken van de caravan. Het is warm en hij heeft dorst. Zijn keel voelt droog aan. Hij houdt zijn armen gestrekt voor zijn lichaam, maar voelt niets. Waar is het aanrecht toch? Au! Hij trekt een pijnlijk gezicht en wrijft over zijn knie. Het keukenkastje was dichterbij dan hij dacht. Had hij maar een lampje aangedaan.

Met één beweging schuift hij het keukengordijn open en vult een glas met water. Hij tuurt naar buiten. Wat een rust. De maan verlicht het kiezelpad dat van de caravan naar de hoofdweg van de camping loopt. Naast het pad ligt de bal waar hij gisteren met zijn vriend Taco mee gespeeld heeft. Tegenover de caravan staat een leegstaande, oude woonwagen. Het maanlicht geeft de wagen een nog meer vervallen aanblik dan overdag. Een uil verbreekt met zijn krassende geluid de stilte. Pelle tuurt naar de bomen achter de woonwagen. Misschien kan hij de uil zien. De kans is klein, maar je weet het nooit. Hè? Zijn ogen schieten weer terug van de takken naar de woonwagen. Zag hij dat goed? Brandt er licht in de woonwagen? Hij komt hier al twee jaar en nog nooit is er iets te zien geweest in of bij die woonwagen. Een schande dat zo’n krot op wielen naast onze mooie caravan staat, zegt vader altijd. Zou er vannacht echt iemand ingetrokken zijn? Onder het gordijntje van het zijraam is inderdaad een vaag streepje licht te zien. Of verbeeldt hij zich dat maar? Hij knijpt zijn ogen tot spleetjes en tuurt naar het raam tot zijn ogen pijn beginnen te doen. Beweegt het gordijn? Even verschijnt er een silhouet, een schim, achter het gordijn. Dan verdwijnt het en niet veel later is het lichtstreepje onder het gordijn ook weg. Pelle kijkt nog een tijdje naar buiten, maar het raam blijft donker. In één teug drinkt hij zijn glas water leeg, zet het op het aanrecht en loopt zachtjes weer naar zijn bed. Daar valt hij in een diepe slaap.