Verrassing

 

Mijn man heeft de eigenaardigheid om altijd exact te raden wat voor cadeau ik voor hem gekocht heb. Herken ik vanwege het vertrouwde formaat alleen de jaarlijkse chocoladeletter die mijn moeder in de pakjesmand gestopt heeft, mijn man weet vooraf feilloos op te sommen wat er achter elk cadeaupapiertje schuil gaat.

Vorig jaar had ik via een ontbijtservice geregeld dat er een romantisch ontbijt bezorgd zou worden. Toen wij in bed lagen te ontwaken en er beneden om vijf voor zeven een portier dichtklapte, zei mijn man: ‘Wat lief, een ontbijtje op bed.’

 

Hij is niet de enige man met die onhebbelijkheid. Collega Nicole belde me gisteren enthousiast op dat ze eindelijk een verjaardagscadeau voor haar vriend wist: een parachutesprong.

‘Vindt hij dat leuk, denk je?’

‘Oh ja, twee maanden geleden hoorde ik hem tegen een avontuurlijk aangelegde collega zeggen dat hij zo graag eens zo’n sprong zou willen maken.’

‘Probeer het geheim te houden.’

‘Dit raadt hij nooit!’

Tien minuten later belde Nicole me terug. Ze had net haar vriend gesproken. Hij was benieuwd naar haar cadeau voor hem.

‘Heb je al iets gekocht?’

‘Ja, maar ik zeg niets.’

‘Echt niet?’

‘Nee, maar als je lief bent, geef ik je af en toe een kleine hint.’

‘Ik ben altijd lief, Nicole, dus geef de eerste hint maar.’

Ze zwichtte.

‘Hier komt de eerste aanwijzing. Je hebt ooit gezegd – ik zeg niet of het kort of lang geleden is – dat je dit graag wil hebben.’

‘Nou, dat is een aanwijzing van niks,’ vond ik.

‘Weet je wat hij zei?’ vroeg Nicole.

‘Nou?’

‘Een parachutesprong?’

‘Nou ja, zeg. Zo is er geen lol aan! Ik geef je één tip. Annuleer die parachutesprong en geef hem niets.’

‘Niets?’

‘Ja, dat is pas een verrassing. Dat raadt hij echt nooit!’