De Caravan Weekcolumns

Stinkbus

Op de middelbare school waar ik werk, gaan alle tweede klassen op kamp. Als docent ging ik jarenlang mee naar Vierhouten. Hoewel ik op luxe gesteld ben, genoot ik toch van het primitieve verblijf in de tenten. 

Het laatste jaar dat wij er kwamen, sliepen de begeleiders in een blokhut. Na ons verblijf zouden alle tenten vervangen worden door blokhutten. Deze vervangingsactie kwam te laat: het regende die week onafgebroken. De ene na de andere leerlingtent begon te lekken. De organisatie schaamde zich diep en bood alle leerlingen een plaats in de verderop gelegen blokhutjes aan. Collega Frans reed met zijn tot camper omgebouwde gele Volkswagenbus af en aan tussen tenten en blokhutten om het verhuizingproces te versnellen. Ik assisteerde in regenpak bij het inladen. Per tent wierpen vijf leerlingen snel hun spullen in de bus, sprongen er zelf ook in en reden met Frans naar hun nieuwe verblijf. Op één jongen na. Die bekeek het busje kritisch, snoof diep en zei: 'Wat een stinkbus is dit.' Ik hield mijn adem in. Frans, die al achter het stuur zat, stapte uit, opende de achterklep, haalde de tassen van de kritische jongen uit zijn bus, zette ze pontificaal op het natte gras en zei slechts: 'Zo, jij gaat lopen.'
Deed ik als collega wel eens lacherig over Frans en zijn groezelige oldtimerbus, vandaag voelde ik met hem mee. Wie in dat noodweer de droogte van het busje niet kon waarderen, kon verzuipen. Letterlijk. 

Marlies Verhelst, Spijkenisse